Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος...

σ. Ἰγνάτιος Μαδενλίδης

(1930 – 2017),

ὁ Ἱεραπόστολος

Μητροπολίτης Πενταπόλεως.

Σύντομη βιογραφία

   Ὁ σ. Ἰγνάτιος Μαδενλίδης, κατὰ κόσμον Γεώργιος, γεννήθηκε στὴν Ἔδεσσα τὸ 1930. Ἡ καταγωγή του ἦταν ἀπὸ τὸν Πόντο. Οἱ γονεῖς του ὁ Θεόδωρος καὶ ἡ Ἑλένη ἦταν ἄνθρωποι εὐλαβεῖς καὶ εἶχαν φόβον Θεοῦ. Ἡ Ἐκκλησιαστικὴ ζωή, ἡ προσευχή, καὶ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους διέπνεαν τὴν οἰκογένειά του. Ὁ πατέρας του καλοῦσε στό σπίτι τὸν πνευματικό γιά νά ἐξομολογοῦνται ὅλα τὰ μέλη τῆς οἰκογενείας. Ἔτσι ὁ μικρὸς Γεώργιος ἄρχισε νά ἐξομολογῆται στόν π. Χρυσόστομο Παπασαραντόπουλο. Στὴ συνέχεια δεύτερος πνευματικός του, ὑπῆρξε ὁ π. Χαρίτων Πνευματικάκης. Ἀργότερα καί οἱ δύο αὐτοὶ ἀρχιμανδρῖτες ἔγιναν ἱεραπόστολοι στήν Ἀφρική.

   Ἀπὸ τὴν ἡλικία τῶν 9 ἐτῶν βρέθηκε στὸ ἀναλόγιο καὶ ἄρχισε νὰ μαθαίνη Βυζαντινὴ μουσική.

   Τὸ 1948 ἦλθε στὴν Ἀθήνα γιὰ νὰ σπουδάσει τὴν ἱερὴ ἐπιστήμη τῆς Θεολογίας καὶ συνδέθηκε μὲ τὴν Ἀδελφότητα Θεολόγων ἡ «Ζωή». Ὑπηρέτησε στὸ Πολεμικὸ Ναυτικὸ. Μετὰ τὸ τέλος τῆς θητείας του (τὸ 1950) ἐντάχθηκε στὴν Ἀδελφότητα ἡ «Ζωή» καὶ ἀργότερα συμμετεῖχε στὴν ἵδρυση τῆς Ἀδελφότητος Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ», τῆς ὁποίας ὑπῆρξε μέλος ἕως τὸ τέλος τῆς ἐπιγείου ζωῆς του.

   Ὑπηρέτησε ὡς λαϊκὸς Ἱεροκήρυκας μέχρι τὸ 1968. Σ΄ αὐτὸ τὸ χρονικὸ διάστημα περιόδευσε σὲ πολλὰ μέρη τῆς Ἑλλάδος. Ἐργάσθηκε πιὸ συστηματικὰ στὴν ἀκριτικὴ Μητρόπολη Χίου καὶ ἀπὸ τὸ 1961 στὴ Μητρόπολη Λαρίσης. Χειροτονήθηκε διάκονος τὸ 1968 καὶ πρεσβύτερος τὸ 1969 ἀπὸ τὸν Μακαριστὸ Μητροπολίτη Λαρίσης, σ. Θεολόγο. Ἔλαβε τὸ ὀφίκιο τοῦ ἀρχιμανδρίτου καὶ διορίσθηκε ὡς ἐπίσημος ἱεροκήρυκας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λαρίσης. Ἐπετέλεσε γιὰ πολλὲς δεκαετίες πολύ μεγᾶλο καὶ σπουδαῖο πνευματικό, λειτουργικό,  φιλανθρωπικό καὶ κυρίως κατηχητικὸ καὶ νεανικὸ ἔργο, διακρινόμενος πάντοτε γιὰ τὴν ἐνάρετη καὶ ἀσκητικὴ βιοτὴ καὶ πολιτεία του καθῶς καὶ  γιὰ τὴν ἱδιαίτερη καὶ γεμάτη ἀγάπη προθυμία του γιὰ τὴν  καλλιέργεια τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ στὶς διψασμένες ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ κυρίως τῶν νέων ἐκείνων ποὺ κοντά του γνώρισαν τὸν Χριστὸ καὶ ἀγάπησαν τὴν ἁγία Του Ἐκκλησία. Ἔμεινε στὴν Λάρισα μέχρι τὴν συνταξιοδότησή του τὸ 1997.

   Τὸ 1981 ἄνοιξε μπροστά του ἡ μεγάλη θύρα τῆς ἐξωτερικῆς ἱεραποστολῆς. Κάθε χρόνο καὶ γιὰ τέσσερις μῆνες μετέβαινε στὴν Κανάνγκα τοῦ Κονγκὸ γιὰ νὰ βοηθεῖ τὸν πνευματικὸ τῶν νεανικῶν του χρόνων, τὸν π. Χαρίτωνα Πνευματικάκι, ὁ ὁποῖος παρέλαβε τὸ 1973 τὴν σκυτάλη τῆς ἱεραποστολῆς στὴν Ἀφρική, ἀπὸ τὸν π. Χρυσόστομο Παπασαραντόπουλο.

   Τὸ 1997, καθὼς ὁ π. Χαρίτων ἔφθανε σὲ βαθὺ γῆρας, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολί­της Κεντρῴας Ἀφρικῆς κυρὸς Τιμόθεος ἀ­νέ­θεσε τὴν εὐθύνη τῆς ἱεραποστολῆς τῆς Κανάνγκα στὸν τότε, συνταξιοῦχο πλέον, ἀρχιμανδρίτη π. Ἰγνάτιο Μαδενλίδη.

    Τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ 2003 ὁ π. Ἰγνάτιος χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Κεντρῴας Ἀφρικῆς στὸν πάνσεπτο Πατριαρχικὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Σάββα στὴν Ἀλεξάνδρεια. Ἡ μητροπολιτική του περιφέρεια περιελάμβανε τότε ἐκτὸς τοῦ Κονγκὸ καὶ τὰ μικρότερα κράτη Ρουάντα, Μπουρούντι καὶ Κονγκό-Μπραζαβίλ.

   Τὸ 2010, λόγῳ τῆς προχωρημένης ἡλικίας του, παραιτήθηκε ἀπὸ τὴν ἕδρα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κεντρῴας Ἀφρικῆς. Συνέχισε ὅμως τὶς ἱεραποστολικές του δραστηριότητες μὲ κέντρο τὴν Κανάνγκα.

Μετὰ τὴν παραίτησή του, τοῦ δόθηκε τιμητικῶς ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας ὁ τίτλος τοῦ Μητροπολίτου Πενταπόλεως. Ἀξίζει ἐδῶ νὰ σημειώσουμε πὼς μετὰ τὸν Ἅγιο Νεκτάριο κανεὶς ἄλλος Μητροπολίτης δὲν ἔφερε αὐτὸν τὸν τίτλο. Ἀλλὰ καὶ τὸ ὅτι ὁ σ. Ἰγνάτιος Πενταπόλεως ἐξεδήμησε πρὸς Κύριον σὲ ἡλικία 87 ἐτῶν στὶς 9/11/2017, ἡμέρα μνήμης τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως.

   Ἀλλὰ ἂς δοῦμε παρακάτω τὶς ἐνθυμήσεις τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου, ἀπό τόν Μητροπολίτη Πενταπόλεως.

   «Τόν μακαριστό Μητροπολίτη γνώριζα ἀπό λαϊκό θεολόγο, καί ἀργότερα συνδεθήκαμε ὡς Ἱεροκήρυκες, ἐκεῖνος ὑπηρετοῦσε στήν Λάρισα καί ἐγώ στήν ἰδιαίτερη πατρίδα του, τήν Ἔδεσσα. Ἐρχόταν νά δῆ τήν μητέρα του Ἑλένη καί τίς οἰκογένειες τῶν ἀδελφῶν του (Θεοδοσίας καί Ἰωάννου) καί συζητούσαμε διάφορα κοινά ἐκκλησιαστικά θέματα.

   Ὁ μακαριστός Ἱεράρχης διέθετε πολλά διανοητικά, ψυχικά καί πνευματικά χαρίσματα. Ἦταν εὐφυής, πολυτάλαντος, εὐγενής, δημιουργικός, διακριτικός, χαρισματοῦχος στήν ὁμιλία, στήν γραφή, τά σχέδια, τήν ἀφήγηση ἱστοριῶν, τήν ὀργανωτικότητα, τό χιοῦμορ, τήν θυσία, τήν προσφορά, τήν ἐφευρετικότητα, τό χαριέστατο τοῦ λόγου, τό θάρρος καί τήν μαρτυρική ὑπομονή του.

   Τόν ἄκουσα πολλές φορές νά ὁμιλῆ ἀπό τοῦ ἄμβωνος. Τόν θυμᾶμαι ἔντονα ὡς λαϊκό θεολόγο νά ὁμιλῆ στόν Ναό τῆς Ἀδελφότητός του, ἔχοντας ἀκροατή του τόν καθηγητή Παναγιώτη Τρεμπέλα, καί μοῦ ἔκανε ἐντύπωση ὅτι ἑρμήνευε τά στάδια τῆς πνευματικῆς ζωῆς κατά τόν Μέγα Βασίλειο, ἤτοι τοῦ δούλου, τοῦ μισθωτοῦ καί τοῦ υἱοῦ, μέ ὡραῖο διαρθρωμένο λόγο. Ἄλλη φορά τόν ἄκουσα στήν Ἔδεσσα ὡς Κληρικό νά ὁμιλῆ γιά τήν βίωση τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ καί μετέδωσε μία ἔντονη πνευματική ἀτμόσφαιρα. Εἶχε κάποια χαρακτηριστικά ρητορικοῦ ἐντυπωσιακοῦ λόγου. Καλλιεργοῦσε ἔντονα αὐτό τό χάρισμα.

    Διάβαζα σέ διάφορα περιοδικά τά κείμενά του, στά ὁποῖα περιέγραφε μέ καταπληκτικό τρόπο διάφορα περιστατικά καί γεγονότα ἀπό τήν ἱεραποστολική του δράση στήν Ἀφρική καί χαιρόμουν.

    Τόν ἄκουγα νά διηγῆται μέ ὡραῖο τρόπο πολλές ἱστορίες ἀπό τήν ἐπικοινωνία του μέ τούς Ἀφρικανούς, ἰδιαίτερη δέ ἐντύπωση μοῦ ἔκαναν οἱ διηγήσεις του ἀπό τά ἀεροπορικά ταξίδια του, μάλιστα ἀπό τό γεγονός ἐκεῖνο πού ἔπεσε τό ἀεροπλάνο, καί μέσα ἀπό τίς φλόγες καί τούς καπνούς, ὅλοι εἶδαν νά βγαίνη ἕνας Κληρικός χωρίς νά πάθη τίποτε.

   Ὄχι μόνον τά διηγεῖτο ὅλα αὐτά μέ ἰδιαίτερη χάρη, ἀλλά ἦταν ἀπαράμιλλος στό θάρρος πού διέθετε, τήν ἔμπνευση γιά τήν ἱεραποστολική δράση, γιά τήν προσωπική του συμμετοχή στήν ἀνοικοδόμηση Ναῶν, παρά τό προχωρημένο τῆς ἡλικίας του καί τό εὐπαθές τῆς ὑγείας του. Διέθεσε κάθε ἱκμάδα τῆς ζωῆς του στόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο.

   Ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Πενταπόλεως Ἰγνάτιος ἦταν πράγματι ὁ πιό εὐκλεής καρπός τοῦ εὐλογημένου ζεύγους Θεοδώρου καί Ἑλένης, καί σέ αὐτόν σταμάτησε τό ἐπίθετο τῆς οἰκογένειας Μαδενλίδη, σταμάτησε ἡ μετάδοση τῆς ζωῆς στίς ἑπόμενες γενιές, ἀλλά σταμάτησε καί ἡ μετάδοση τοῦ θανάτου. Ὡς ἀφιερωμένος στόν Θεό δέν μετέδωσε τήν ζωή σέ ἄλλους ἀπογόνους, ἀλλά δέν μετέδωσε οὔτε καί τόν θάνατο, διότι μέ τήν γέννηση ἑνός ἀνθρώπου ἔρχεται στήν ζωή ἕνας ἄνθρωπος πού θά πεθάνη καί μέ αὐτόν τόν τρόπο κυριαρχεῖ ὁ θάνατος στήν γῆ. Ἔτσι, σέ αὐτόν περατώθηκε τό ἐπίθετο τοῦ πατέρα του, ἀλλά δι’ αὐτοῦ προσφέρθηκε ὅλη ἡ εὐλογημένη γενιά του στήν Ἐκκλησία καί τόν Θεό, πρό παντός στήν οὐράνια Ἐκκλησία, ὡς εὐδῶδες θυμίαμα.

   Παρευρέθηκα στήν ἐξόδιο ἀκολουθία τοῦ μακαριστοῦ Ἱεράρχου μέ ὅλα αὐτά τά ἐσωτερικά μου αἰσθήματα καί τίς προσωπικές ἀναμνήσεις, καί δοξάζω τόν Θεό πού τόν γνώρισα, πού συναναστράφηκα μαζί του καί εἶδα τόν εὐκλεῆ καρπό μιᾶς εὐλογημένης γενιᾶς. Καί σκεφτόμουν ἔντονα κατά τήν ἐξόδιο ἀκολουθία τό ψαλμικό: «Αὕτη ἡ γενεά ζητούντων τόν Κύριον, ζητούντων τό πρόσωπον τοῦ Θεοῦ Ἰακώβ» (Ψαλμ. 23, 6).

   Αἰωνία ἡ μνήμη τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Πενταπόλεως Ἰγνατίου, ἀκαμάτου ἐργάτου τῆς Ἐκκλησίας καί φλογεροῦ Ἱεραποστόλου.»

Πηγές :

1). Ὁ Ἱεραπόστολος Μητροπολίτης Πενταπόλεως Ἰγνάτιος

2). ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΑΘΟΥ ΑΝΔΡΟΣ

3). ✝ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ