Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος...

Ὅταν ἦλθε στόν κόσμο ὁ Χριστός ἦλθε νά ἐπαναφέρη τό ἀνθρώπινο γένος ἀπό τήν λατρεία τῶν εἰδώλων καί τῶν στοιχείων τῆς φύσεως στήν λατρεία τοῦ μόνου καί ἀληθινοῦ Θεοῦ Πατρός. Αὐτό τό ἔργο ἐπετέλεσε διά τῆς ὑπακοῆς Του στόν Θεό Πατέρα, πού κορυφώθηκε τήν σταυρική του θυσία. Μέ τήν θυσία του καί τήν Ἀνάστασί του ὁ Χριστός κατήργησε τόν θάνατο πού ἦταν ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, διότι ὡδηγοῦσε ὅλους τούς ἀνθρώπους στήν αἰώνια κόλασι καί στήν ὁριστική ἀπομάκρυνσι ἀπό τόν Θεό τῆς ἀγάπης.

    Σάν ἱδρυτής ὁ Χριστός τῆς μόνης καί ἐξ οὐρανοῦ ἀποκαλυφθείσης Ἐκκλησίας του ἔπρεπε νά φροντίση γιά τήν ἐγκατάστασί της στήν γῆ, οὕτως ὥστε τό ἔργο της νά συνεχισθῆ ἀπό τούς διαδόχους Του, τούς Ἀποστόλους καί τούς διαδόχους αὐτῶν Ἐπισκόπους καί ἱερεῖς. Ἕνας ἱδρυτής λοιπόν ἑνός τόσον μεγάλου κεφαλαιώδους σημασίας ἔργου γιά τήν ἀνθρωπότητα δέν ἀρκέσθηκε μόνο στήν θωράκισί του μέ μία θεωρητική διδασκαλία, ἀλλά στήν δυνατότητα ἐφαρμογῆς αὐτῆς τῆς διδασκαλίας γιά τήν συμμετοχή τοῦ ἀνθρώπου στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ δέν ἀπέβλεπε ἀποκλειστικά στήν ἀνεύρεσι τρόπων καλλιτέρας ὀντολογικῆς καί βιοποριστικῆς  ἐπιβιώσεως τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά στήν ἀπαλλαγή τοῦ κόσμου ἀπό τόν θάνατο, τά πάθη, τήν ἁμαρτία, καί τά βάσανα, τά ὁποῖα προήρχοντο ἀπό τήν ἀνελέητη μανία τῶν σατανικῶν δυνάμεων πού δροῦσαν στήν γῆ, μετά τήν πτῶσι τοῦ τάγματος τοῦ ἑωσφόρου.
     Ὡς ἄνθρωπος ὁ Χριστός θυσιάσθηκε ἐπί τοῦ σταυροῦ του, χωρίς νά μειωθῆ ἤ χαθῆ ἡ δύναμις τῆς θεότητός του ἀπό τήν ὁποία λαμβάνη ἀνά τούς αἰῶνας ὁ κόσμος πνευματική δύναμι γιά νά ἀποκρούει τίς δυνάμεις τοῦ σκότους πού, λόγῳ τῆς πτώσεώς του, τοῦ εἶχαν δώσει σάν μιά ἄδικη καί ἀπαράκλητη κληρονομιά τήν  ψηλαφητή φρίκη τοῦ αἰωνίου θανάτου.
    Ἐάν τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ ἐπεκτεινόταν μόνο μέχρι τήν ἀπό τῆς πρός οὐρανόν ἐν σώματι ἀναλήψεώς Του, τότε θά ἦτο μία τραγική εἰρωνεία καί μία παταγώδης ἀποτυχία ἡ ἔλευσίς του στήν γῆ. Ὅπως μᾶς λέγει καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἐάν δέν ὑπῆρχε ἡ ἀνάστασίς του, θά ἦταν ματαία κάθε προσπάθεια γιά τήν πνευματική ἀνόρθωσι τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Θά ἦταν μάταιο τό κήρυγμα τῆς σωτηρίας, μάταιο τό βάπτισμα τῶν κατηχουμένων, ματαία ἡ σύστασις τῶν θείων Μυστηρίων, ματαία ἀκόμη ἡ κάθοδος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
    Ὅμως ἐφρόντισε ὁ Χριστός καί πρίν ἀκόμη ἀπό τήν εἴσοδό του στό ἑκούσιο Πάθος Του νά ὀργανώση τήν Ἐκκλησία του.
Πρῶτο ἔργο του πρός τήν κατεύθυνσι αὐτή ἦταν ἡ ἐκλογή τῶν 12 Μαθητῶν τούς ὁποίους καί ἀνέδειξε ἀποστόλους καί συνεχιστές τοῦ ἔργου του.
Δεύτερο ἔργο του ἦταν ἡ διδασκαλία του ἐπάνω στήν ὁποία θά στηριχθῆ τό ὅλον οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας του.
Τρίτο ἔργο του ἦταν ἡ κατά καιρούς παράδοσις τῶν Μυστηρίων, ὡς ἱερῶν τελετῶν, μέσῳ τῶν ὁποίων ὁ πιστός Χριστιανός θά λαμβάνη τήν θεία βοήθεια γιά τήν συμμετοχή του στά ἀγαθά τῆς Βασιλείας τοῦ Χριστοῦ στήν γῆ.
Καί τέταρτο ἔργο του  ἦταν ἡ ὑπόσχεσις στούς Μαθητάς του ὅτι θά στείλη τό Ἅγιο Πνεῦμα, πού εἶναι καί Αὐτό Θεός, τό ὁποῖον θά κυβερνᾶ τήν Ἐκκλησία του. Αὐτό εἶναι τό Τρίτο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τό ὁποῖον ἐδίδαξε ὁ Χριστός  ὅτι εἶναι Θεός μαζί προαιωνίως μέ τά ἄλλα δύο Πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὅτι θά παραμείνει διά παντός στήν ὑπό ἵδρυσιν Ἐκκλησία Του, τήν ὁποίαν ἔκτοτε θά τήν καθοδηγεῖ ἀλανθάστως, συνεχίζοντας ἔτσι τό ἀρξάμενο ἔργο τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Δευτέρου Προσώπου.
    Ἔτσι, παρότι ὁ Χριστός ἀνεχώρησε τόσο γρήγορα σωματικῶς ἀπό τόν κόσμο, ὅμως ἄφησε ἴσης ἀξίας καί δυνάμεως καί ἐνεργείας Διάδοχον, τό Ἅγιον Πνεῦμα. Τοῦτο ἀπό τότε, ἀπό τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς κυβερνᾶ τήν Μία Ἐκκλησία, πού εἶναι Σῶμα τοῦ Ζῶντος Χριστοῦ, στό ὁποῖο ἐκκεντρίζονται ὅσοι πιστεύουν σ᾿ αὐτήν τήν ἁγία διδασκαλία. Ἀκόμη ἐπιδαψιλεύει τήν  Χάριν Του, μέσῳ αὐτῶν τῶν θείων τελετῶν, στόν ἄνθρωπο καί ἀναδεικνύει νέους λειτουργούς, οἱ ὁποῖοι θά συνεχίσουν τό ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων μέχρι τήν Δευτέρα παρουσία Του.
    Ὅπως τό ἀνθρώπινο σῶμα ἔχει μία συνοχή καί ἀναφορά ὅλων τῶν λειτουργιῶν του στόν ἐγκέφαλο, ἀπό ὅπου παίρνει καί δίνει ὁδηγίες γιά τήν κανονική καί ἀσύγχυτη λειτουργία του σάν ὀργανισμοῦ, ἔτσι καί ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ  εἶναι στενά ἑνωμένη τόσο μεταξύ της ὅσο καί μέ τήν Κεφαλή της τόν Χριστό. Μεταξύ της εἶναι ἑνωμένη διότι τά Μυστήριά της ἐπιτελοῦνται μέσα ἀπό τήν μακραίωνη παράδοσί της μέ τήν ἴδια δογματική τους κατοχύρωσι καί μέ τό ἴδιο σχεδόν τελετουργικό τυπικό, τό ὁποῖον ἄλλωστε καί ἔχει δευτερεύουσα σημασία. Ἡ δογματική της διδασκαλία, ὅπως ἀποκαλύφθηκε ἀπό τό ἀλάνθαστο στόμα τοῦ Ἱδρυτοῦ της τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, παραμένει καί ὀφείλει νά παραμείνη ἀπαρασάλευτη διότι ἐπάνω σ᾿ αὐτήν οἰκοδομεῖται ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ἐφ᾿ ὅσον ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου δέν εἶναι ἀπόρροια καί καρπός ἀνθρωπίνων συλλογισμῶν ἤ προσπαθειῶν, ἀλλά δωρεά τοῦ Σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος Χριστοῦ, εἶναι ἀδιανότητον αὐτή ἡ δωρεά νά ἐπιδέχεται τήν ἐγωϊστική ἐπίθεσι τοῦ ἀλαζόνος ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ζητεῖ ἀκόμη καί στά ὑψηλά αὐτά μεγαλουργήματα τοῦ Φιλάνθρώπου Χριστοῦ μας, νά ἐπιβάλη τήν δική του σαθρά καί ἁμαρτωλή παρουσία καί ἀπόφασι. Ἐπίσης τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἐπειδή προέρχεται πρό πάντων τῶν αἰώνων ἀπό τόν Θεό Πατέρα συνυπῆρχε μέ τόν Θεό καί τόν Υἱό καί συνευδοκοῦσε στίς θεῖες ἀποφάσεις τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Μέ τήν ἐνσάρκωσι τοῦ Δευτέρου Προσώπου, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, καί πάλι μέ κοινή ἀπόφασι τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, τό Ἅγιον Πνεῦμα λαμβάνει ἐνεργό δρᾶσι στήν ἱδρυθεῖσα πλέον ὑπό τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία του στόν κόσμο καί διά μέσου τῶν αἰώνων κατευθύνει τό πλῆθος τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν στήν σωτηρία. Ἡ ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶναι ταυτόχρονα καί ἐνέργεια τῶν ἄλλων δύο Προσώπων, τά ὁποῖα ὑπάρχουν σέ μιά ἀδιάσπαστη ἑνότητα, ἀγάπη καί κοινωνία μεταξύ τους. Αὐτή ἡ ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν γίνεται ἐκβιαστικά, ἀλλά καλεῖται ὁ ἄνθρωπος διά τοῦ κηρύγματος νά ἀποδεχθῆ τό σωτήριο μήνυμα τοῦ Χριστοῦ καί ἐν συνεχείᾳ νά ἀναλάβη τήν προστασία καί καθοδήγησί του πρός τόν σκοπόν αὐτόν τό Ἅγιο Πνεῦμα. Τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν ὑποτάσσεται στόν ἄνθρωπο, ἀλλά συνεργάζεται μαζί του γιά τήν σωτηρία του. Ἐάν ὑποταχθῆ στόν ἄνθρωπο, χάνει τήν θεότητά του, τήν ἐλευθερία του καί τήν ἀποστολή του. Ὁ κάθε πιστός Χριστιανός θά πρέπει νά γίνεται καθημερινά ὑποτακτικός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὄχι διδάσκαλός Του. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ζητεῖ νά ἐπιβάλλει δικές του θεωρίες ἤ νά ἀλλοιώση τίς θεῖες χριστιανικές διδασκαλίες ἤ νά τολμήση νά ἀντικαταστάση τό Ἅγιο Πνεῦμα, αὐτό σημαίνει ὅτι αὐτός ὁ ἄνθρωπος ζητεῖ νά γίνη θεός χωρίς τόν ἀληθινό Θεό. Ζητεῖ νά σώση τόν ἑαυτό του, ἴσως καί τούς ἄλλους, μέ τήν πεπερασμένη καί ἀκάθαρτη λογική του. Ζητεῖ μέ τήν ἀλαζονεία του νά διαμαρτυρηθῆ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὅτι ἡ Σταύρωσις καί ἡ Ἀνάστασίς του δέν ὡδήγησαν τόν ἄνθρωπο στόν Θεό. Ἔτσι, ὁ ἀλαζόνας σημερινός ἄνθρωπος καταδικάζει τόν Θεό σέ θάνατο διά τῆς ἐγωϊστικῆς του ἐπάρσεως καί ζητεῖ νά ὁδηγήση τόν ἄνθρωπο, ὄχι σέ κάποια μορφή σωτηρίας, ἀλλά στήν σκλαβιά τῶν παθῶν καί στήν σατανική λατρεία τῶν σημερινῶν εἰδωλικῶν μορφῶν καί καταστάσεων.
    Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀρρήκτως ἑνωμένη καί ἀδιασπάστως συγκροτημένη καί δέν ἐπιδέχεται κάποια δῆθεν ἀναγκαία ἀνθρώπινη παρέμβασι. Συνεχίζει τό ἔργο της καί δέν πτοεῖται ἀπό τούς κακοβούλους ἐχθρούς της, οἱ ὁποῖοι ἕνα πρᾶγμα κερδίζουν, ὁσάκις τήν πολεμοῦν, ν᾿ ἀπομακρύνωνται ἀπ᾿ Αὐτήν καί νά μεταπηδοῦν στίς παρατάξεις τοῦ νοητοῦ ἐχθροῦ.
    Στήν σημερινή ἐποχή συνεχίζονται οἱ προσπάθειες, ὅπως καί παλαιότερα γιά τήν προσέγγισι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τίς ἄλλες λεγόμενες ἐκκλησίες, οἱ ὁποῖες ἀπεκόπησαν ἀπό τόν ἑνιαῖο κορμό τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Εἶναι αἴτημα ὄχι τόσο τῶν καιρῶν, ὅσον τοῦ Χριστοῦ μας, περί μιᾶς ἑνωμένης Ἐκκλησίας γιά νά δοξάζεται ἔτσι τό Ὄνομά του ἐπί τῆς γῆς καί νά παρέχεται μέ πᾶσαν ἐμπιστοσύνην τό δῶρο τῆς σωτηρίας στόν ἄνθρωπο.
    Ἡ Μία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὁμοιάζει μέ ἕνα δένδρο, πού ἔχει πέντε κλάδους. Οἱ κλάδοι της αὐτοί παλαιότερα ἦταν τά πέντε πρεσβυγενῆ Πατριαρχεῖα: Ρώμης, Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καί Ἰεροσολύμων. Ἕνας κλάδος ὅμως τσακίσθηκε καί ἔπεσε κάτω. Ἀποχωρίσθηκε ἀπό τό ἑνιαῖο σῶμα τοῦ δένδρου, ἀπό τό ὁποῖον ἔπαιρνε τίς βιταμίνες καί τούς χυμούς του γιά νά ἀναπτύσσεται καί νά παράγη ἄνθη καί καρπούς. Ἔκτοτε, ἀφοῦ δέν εἶναι ἑνωμένος μέ τό δένδρο, ἀδυνατεῖ νά παράσχη ἄνθη καί καρπούς. Θεωρεῖται πλέον ἄχρηστος ὁ κλάδος καί βάλλεται στήν φωτιά. Μία τέτοια πτῶσι ὑπέστη καί τό πρῶτο πατριαρχεῖο τῆς Ρώμης. Ἀπεκόπη ἀπό τό Σῶμα τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Δέν ἠμπορεῖ νά ἀνθοφορήση καί νά καρποφορήση, πού σημαίνει ὅτι δέν ἔχει ἀποστολή τήν σωτηρία καί τήν ἀπαλλαγή τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τά πάθη του καί τίς ἁμαρτίες του. Εὑρῆκε ὅμως ἄλλη ἀποστολή νά ἐπεκτείνεται σάν μιά ἐγκόσμια αὐτοκρατορία, ἡ ὁποία συνεργάζεται μέ τούς ἰσχυρούς τῆς γῆς. Ζητοῦν νά ἐγκαθιδρύσουν μία δική τους βασιλεία, μέ δικό τους καταστατικό χάρτη, δηλαδή, δική τους θρησκευτική διδασκαλία καί μέ δικά τους μέσα ἐξαπλώσεως καί κυριαρχίας τους ἐπάνω στήν γῆ. Ἀρνοῦνται ἐμπράκτως τόν Θεό, ἀφοῦ δέν τόν ἀποδέχονται σάν Λυτρωτή τοῦ κόσμου καί Ἱδρυτή τῆς δικῆς του Ἐκκλησίας, αὐτήν πού ἔφερε στόν κόσμο καί μέχρι σήμερον ὀνομάζεται Ὀρθόδοξος. Ἀλλά τί εἴδους θρησκεία ἐπιθυμοῦν νά ἐγκαταστήσουν στήν γῆ; Καί αὐτή ἡ θρησκεία τί σχέσι ἠμπορεῖ νά ἔχη μέ τήν ἀληθινή ἐξ ἀποκαλύψεως Θρησκεία τοῦ Ναζωραίου Ἰησοῦ; Καί ἐάν αὐτοί πού ἀκολουθοῦν τήν ἐκκλησία πού λέγεται παπική ἤ προτεσταντική, κατορθώνουν μέ δυναμικά ἀνθρώπινα μέσα, χρῆμα, ἀξιώματα, ὅπλα, διπλωματίες νά ἐκβιάζουν συνειδήσεις, νά παραπλανοῦν τούς ἀφελεῖς, νά ἀποστομώνουν τούς ἀδαεῖς, νά ὑπόσχωνται εὐημερία στούς πτωχούς καί ἀστέγους τῆς Ἀφρικῆς, πῶς θά σταθοῦν ἐνώπιον τοῦ Βήματος τοῦ Χριστοῦ, ὄντας μακριά ἀπό τήν Μία καί σώζουσα Ἁγία Ἐκκλησία του;
    Σήμερα κύκλοι τοῦ Βατικανοῦ, ἀλλά καί λατινόφρονες, οἱ λεγόμενοι οἰκουμενιστές, πιεζόμενοι ἀπό τά προγράμματα περί μιᾶς παγκοσμίου πολιτικῆς καί θρησκευτικῆς Ἀρχῆς καί ἑνός παγκοσμιοποιημένου κόσμου, ζητοῦν νά γίνη ἑνότητα ἤ ἑνοποίησις τῶν Ἐκκλησιῶν. Τί σημαίνει αὐτό; Σημαίνει ὅτι, ἡ κάθε ἀποσπασμένη ἐκκλησία θά συνεχίση νά διατηρῆ τίς ἰδιαιτερότητές της, τήν διδασκαλία, τά Μυστήρια, τόν Κλῆρο καί τίς παραδόσεις της καί θά «ἑνοποιηθῆ», δηλαδή θά ἑνωθῆ ἐξωτερικά μέ τήν ἐκκλησία τῆς Ρώμης, ἀναγνωρίζοντας μόνο τόν πάπα ὡς ἀρχηγό αὐτῆς τῆς ἐκκλησίας. Αὐτό θά κάνουν καί οἱ ἄλλες ἐπί μέρους ἐκκλησίες, ὁπότε θά ὁμιλοῦμε περί μιᾶς παγκοσμίου χριστιανικῆς ἐκκλησίας μέ ἀρχηγό ὄχι τόν Χριστό, ἀλλά τόν πάπα τῆς Ρώμης. Ἀλλά αὐτό τό ἐπινόημα τῶν ἐκπροσώπων τοῦ παπισμοῦ δέν λέγεται ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά τοῦ πάπα. Ἀλλά εἶναι δυνατόν ἕνας ἄνθρωπος, ὁ πάπας πού εἶναι κι αὐτός ἁμαρτωλός, νά κυβερνᾶ τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία του, ἡ ὁποία κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο, ἔχει Κεφαλήν της τόν Χριστό; Μία τέτοια παγκοσμιοποιημένη ἐκκλησία δέν θά ἔχη σκοπό τήν πνευματική σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά θά διευκολύνη τά καταχθόνια προγράμματα τοῦ πολιτικοῦ καί θρησκευτικοῦ πλανητάρχη καί τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, πού πολεμοῦν μέ λύσσα τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀπό τῆς ἱδρύσεώς της μέχρι σήμερα.
    Ὅταν ὁ Χριστός καί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὁμιλοῦν γιά ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, δέν ἐννοοῦν βέβαια τήν συνύπαρξι ἤ καί συγχώνευσι τῆς Μιᾶς καί Ἁγίας Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μέ τά ἄλλα λεγόμενα χριστιανικά δόγματα, ἀλλά τήν ἐπιστροφή τῶν πεπλανημένων ἐκκλησιῶν στήν πρώτη καί Ἀδιαίρετη Ἐκκλησία, στήν ὁποία ὡσάν πηγή ρέει τό ὕδωρ τό ἁλλόμενον εἰς ζωήν αἰώνιον. Ἐπιστρέφοντες στήν Πρώτη Ἐκκλησία, ἐπιστρέφουν στόν Χριστόν, στά Μυστήριά της, στήν Θεία Χάρι καί στό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖον τό ἔχασαν καί τήν  θέσι του τήν ἐπῆραν τά πονηρά πνεύματα τοῦ σατανᾶ καί τῆς μαγείας, τόσον ἐδῶ ὅσον καί στήν Ἀφρική καί σ᾿ ὅλο τόν κόσμο.
    Εἶναι ἀδιανότητον λοιπόν νά ὑπάρξη ἑνότητα ἤ ἑνοποίησις τῶν ἐκκλησιῶν, διότι θά καταστραφῆ τό γνήσιο καί αὐθεντικό οἰκοδόμημα τῆς Πρώτης καί Μιᾶς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καί θά ματαιωθῆ πλέον ἡ σωτηρία ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων. Θά «στραπατσαρισθῆ» τό Πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ καί ἡ προσέγγισις τοῦ ἀνθρώπου πρός Αὐτόν θά εἶναι ἀδύνατος μέσῳ τῶν Μυστηρίων, τῆς νοερᾶς προσευχῆς καί τῆς κοινωνίας τῶν ἀρετῶν καί χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
    Ὅταν ὁμιλοῦμε γιά ἕνωσι τῶν Ἐκκλησιῶν σφάλλουμε, διότι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἑνωμένη μέ τόν Ἱδρυτή της, μέ τήν διδασκαλία της, τά Μυστήρια καί τό Ἅγιο Πνεῦμα πού σήμερα κυβερνᾶ χαρισματικῶς Αὐτήν. Εἶναι ἑνωμένη μέ τούς Ἁγίους Πατέρες, Διδασκάλους, Μάρτυρες, Ὁσίους καί τούς σημερινούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς πού ἀγωνίζονται ἀκόμη στήν ἐδῶ στρατευομένη Ἐκκλησία καί προσδοκοῦν νά ἀνέλθουν στήν ἐπουράνια. Ἡ Ἐκκλησία δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό κάποια ἕνωσι μέ κάτι τό ὁποῖον προέρχεται ἀπ᾿ αὐτόν τό  κόσμον. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἑνώνει τόν κόσμο στό Ὄνομα καί τήν Πίστι τοῦ Ἱδρυτοῦ της τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Δέν ἑνώνεται μέ τόν κόσμο, διότι θά χάση τόν προσανατολισμό καί τήν ἀποστολή της. Δέν χαρίζεται στόν κόσμο διότι θά εἰσέλθη μέσα στούς κόλπους της τό ρεῦμα τῆς ἐκκοσμικεύσεως, δηλαδή τό πνεῦμα τῆς πλάνης καί τοῦ διαβόλου καί θά θελήση νά τήν ἀποπροσανατολίση ἀπό τήν κυρία διακονία της. Ὁ ἄνθρωπος, ἐάν θέλη νά θεραπευθῆ ἀπό τίς πνευματικές του πληγές, ἐάν πιστεύει ὅτι ὁ Χριστός εἶναι προσωπικός του Σωτῆρας καί Φίλος καί Ἀδελφός, ἄς σπεύση νά Τόν ἀναζητήση. Καί ὁ Κύριος θά ἔλθη ἡ ἡμέρα πού θά τοῦ ἀποκαλύψη τόν γλυκύτατο καί πάμφωτο Πρόσωπό του.
    Οἱ «ἐκκλησίες» πού ἐπανεστάστησαν διά τῶν ἀρχηγῶν τους κατά τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Μιᾶς Ἁγίας Ἐκκλησίας Του ἔχασαν πλέον τό πλήρωμα τῆς ἀληθείας καί τίς προϋποθέσεις τῆς ἀληθινῆς ἐν Χριστῶ ζωῆς. Πῶς ἠμποροῦν νά ὁμιλοῦν γιά σωτηρία ἐφ᾿ ὅσον στεροῦνται τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Ἐάν στήν παπική ἐκκλησία ὑπάρχει συγκεκριμένο δόγμα περί τῆς κτιστῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τούς  ἐρωτοῦμε πῶς ἠμπορεῖ ἕνα κτιστό πρᾶγμα νά ὁδηγήση ἕνα ἄλλο στήν σωτηρία τῆς ψυχῆς; Ἐάν ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς εἶναι καθαρά ἔργο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιά νά καθαρισθῆ ὁ ἄνθρωπος ἀπό κάθε μολυσμό σωματικό καί ψυχικό, πῶς θά καθαρισθοῦν αὐτοί οἱ λεγόμενοι χριστιανοί ἄλλων ἐκκλησιῶν, ἀφοῦ δέν ἔχουν ζωντανή τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος οὔτε στήν ἐκκλησία τους οὔτε καί στήν ζωή τους; Τί ἀπομένει λοιπόν σ᾿ αὐτούς τούς «θαλασσοδαρμένους» καί λεγομένους χριστιανούς; Μόνο ἡ ἐπιστροφή τους στήν Μία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Τότε θά σφραγισθοῦν μέ τήν φωτιστική καί ἁγιαστική σφραγίδα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, θά λάβουν ἄφεσι τῶν ἁμαρτιῶν τους, πληροφορία τῆς αἰωνίου ζωῆς, πού εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός καί τήν χαρά ὅτι ἐπί τέλους εὑρῆκαν τήν λύτρωσι.
    Αὐτή τήν εὐχή δίνουμε ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος σ᾿ ὅλους αὐτούς τούς χριστιανούς πού λέγουν ὅτι πιστεύουν στόν Χριστό, ἀλλά δέν ἀκολουθοῦν τήν Ἐκκλησία του καί δέν ἔχουν τό Ἅγιο Πνεῦμα στήν ζωή τους. Ἐάν λέγουν ὅτι πιστεύουν στόν Χριστό, οὐσιαστικά τόν ἀρνοῦνται, διότι ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ σάν Θεανθρώπου τελείωσε στόν γῆ μας μέ τήν Ἀνάληψί του. Ὅμως τό ἔργο του δέν τελείωσε. Τό συνέχισαν οἱ Ἀπόστολοι μέ ἄλλον πλέον Κυβερνήτη τοῦ σκάφους τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖον θά παραμείνη στήν Ἐκκλησία μέχρι τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο.
    Ἄς μή πλανῶνται λοιπόν, λέγοντες ὅτι πιστεύουν στόν Χριστό, διότι στήν μέλλουσα Κρίσι θά ἀκούσουν τόν σκληρό λόγο του, ὅτι «οὐκ οἶδα ὑμᾶς».
    Ὅταν κάποιος ζητεῖ τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς του δέν πολιτικολογεῖ καί δέν φιλολογεῖ. Δέν ζητεῖ νά ἐπιβάλλη τήν δική του ἀντίληψι ἤ κοσμοθεωρία ἀλλά ζητεῖ κατά τρόπο τελωνικό νά ταπεινωθῆ. Ζητεῖ νά εὕρη τήν ἀλήθεια, πού κατέχει τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖον θά τόν ἀναπλάση πνευματικά, θά τόν ἀνακουφίση καί θά τοῦ θεραπεύση τίς ἀνίατες πληγές του.
    Ἐπειδή ἡ κοινωνία μέ τόν Χριστό εἶναι κοινωνία μέ τήν Ἐκκλησία του καί τό Ἅγιον Πνεῦμα, ὅσοι ἔχουν καλή προαίρεσι καί πιστεύουν ὅτι ὑπάρχει πλήρωμα ἀληθείας καί Χάριτος στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἄς ἀποδεχθοῦν ἐγκαρδίως αὐτή τήν ἀλήθεια καί μέ τήν βάπτισί τους στήν Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, θά λάβουν καί τήν ἐμπειρία τοῦ θείου φωτός καί τά πλούσια καί ἀναφαίρετα χαρίσματα τοῦ Πνεύματος. Τότε δέν θά χειάζονται ἀποδείξεις οὔτε παραινέσεις, διότι τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐκάλυψε ἤδη ὅλα τά κενά τῆς ζωῆς τους. Ἀμήν.

Μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΑΘΩ
Μάϊος  2009