Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος...

Ὅταν ἦλθε στόν κόσμο ὁ Χριστός ἦλθε νά ἐπαναφέρη τό ἀνθρώπινο γένος ἀπό τήν λατρεία τῶν εἰδώλων καί τῶν στοιχείων τῆς φύσεως στήν λατρεία τοῦ μόνου καί ἀληθινοῦ Θεοῦ Πατρός. Αὐτό τό ἔργο ἐπετέλεσε διά τῆς ὑπακοῆς Του στόν Θεό Πατέρα, πού κορυφώθηκε τήν σταυρική του θυσία. Μέ τήν θυσία του καί τήν Ἀνάστασί του ὁ Χριστός κατήργησε τόν θάνατο πού ἦταν ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, διότι ὡδηγοῦσε ὅλους τούς ἀνθρώπους στήν αἰώνια κόλασι καί στήν ὁριστική ἀπομάκρυνσι ἀπό τόν Θεό τῆς ἀγάπης.

Ὅσοι ἐκ τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν κρατοῦν μέ συνέπεια τήν ὀρθόδοξη παράδοσί μας καί τό ἦθος τῆς ἐν Χριστῶ ἁγιοπνευματικῆς μας πολιτείας δέν θέτουν ποτέ στόν ἑαυτόν τους τό ἐρώτημα πού εἶναι καί ὁ τίτλος τοῦ παρόντος ἄρθρου μας. Πιστεύουν δηλαδή ἀκραδάντως, ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ἀπ᾿ ἀρχῆς Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἀποστόλων καί πορεύονται ἀταλάντευτα γιά τήν πραγματοποίησι τοῦ ὑψίστου σκοποῦ, πού εἶναι ἡ ψυχική τους σωτηρία.

Ὁ ὀρθόδοξος μοναχός ἔχει νά ἐπιτελέση στήν γῆ μία ὑψηλή πνευματική ἀποστολή. Ἀποτελεῖ τό καύχημα καί τήν δόξα τῆς Ἐκκλησίας, χάρις στούς ἀσκητικούς του ἀγῶνες διά τῶν ὁποίων ἀγωνίζεται νά φθάση τήν ἀσώματη πολιτεία τῶν Ἀγγέλων. Γι᾿ αὐτό καί ἡ ζωή τοῦ μοναχοῦ λέγεται ἀγγελική, ἡ πολιτεία του ἰσάγγελη, τό μοναχικό του Σχῆμα Ἀγγελικό καί ἡ διακονία του ὅμοια μέ τήν διακονία τῶν Ἀσωμάτων Τάξεων: Ἡ ἀένναη δοξολογία τοῦ Θεοῦ καί ἡ ὑπακοή στά θεῖα προστάγματά Του. Ἡ πολιτεία του ἐξυφαίνεται ἐπί τῆς γῆς, ἀλλά ἔχει τάξιν ἐπουρανίων πραγμάτων.

(1930-2008).

Ὁ μέγας Ἱεραπόστολος τῶν ψυχῶν μας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, δέν θά παύση διά μέσου τῶν αἰώνων, σέ κάθε ἐποχή καί σέ κάθε ὀρθόδοξο κράτος ν᾿ ἀναδεικνύει ἀξίους ἐργάτας καί διδασκάλους γιά τήν διαποίμανσι τοῦ ποιμνίου Του.